วันนี้….ฉันทำได้เพียงแค่ ถอยหลังออกมายืนดูเธอ อยู่ห่าง ๆ อีกครั้ง ซึ่งฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าเป็นคร ั้งที่เท่าไหร่ ตั้งแต่เรารู้จักกันมา บางครั้ง….เหมือนฉันเป็นคนสำคัญ แต่บางที..ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรเ ลย แม่แต่เศษผงที่ปลิวผ่านสายตาเธอ
ฉัน….ยังคงเป็นคนที่เดินหรือบาง ทีก็วิ่งจนล้มลุกคลุกคลานตามเธอ เรื่อยมา เธอ….ก็ยังเป็นคนที่มีกำแพงความ เป็นส่วนตัวของเธอ ที่ทั้งสูงและแน่นหนา บางครั้ง….เหมือนฉันเดินผ่านกำแ พงนั้นไปได้อย่างง่ายดาย บางครั้ง….ก็เหมือนกำแพงนั้นก่อ ตัวขึ้นใหม่ ทั้งสูงทั้งแน่นหนาจนฉันท้อใจ
แต่ทุกครั้ง ที่ฉันเริ่มถอดใจ….เธอ…ก็เริ่มม องเห็นฉันอีกครั้ง บางที มันก็เหนื่อย….กับการที่ต้องพยา ยามทำให้เธอรู้ว่า …ฉันยังมีตัวตนอยู่นะ…สนใจฉันหน ่อยซิ แต่….ระหว่างทางที่เธอเดินไป…เธ อได้เพื่อนร่วมทางใหม่ๆ ที่ถูกใจฉัน….ก็จะหลุดออกมาอยู่ นอกกำแพงของเธออีกครั้ง
จนวันนี้…..ฉัน….จะยังเป็น…ฉัน …ที่ยังคงเดินตามเธอเพียงแต่…ฉั นจะไม่พยายาม วิ่งตามเธอ จนล้มลุกคลุกคลานแล้วหล่ะ…มันเห นื่อยเกินไป….ฉัน….จะเดินทอดน่อ ง กินลมชมวิวไปเรื่อยๆ มันคงทำให้ฉันไม่เหนื่อย…และ…เธ อ ก็จะได้ไม่ต้องก่อกำแพงขึ้นมาอี ก….และ….ทุกครั้งที่เธอหันมาฉัน …..ก็ยังคงยิ้ม และ โบกมือให้เธอได้อย่างสุขใจ ถึงแม้ว่า…….จริง ๆ แล้ว…….ฉัน….อยากเดินไปพร้อม ๆ กับเธอมากกว่า….ก็ตาม!!
"ชอบก็อย่าลืมติดตามอัพเดทเว็บไซต์เรานะครับ"
"เพื่อให้เครดิตและกำลังใจในการนำเสนอผลงานกับเจ้าของเว็บไซต์"
"ก็ช่วยกันแชร์เย่อะๆนะครับหรือคลิกป้ายโฆษณาสักนิดเว็บไซต์เราอยู่ได้ก็เพราะสิ่งนี้ครับ"
"ขอขอบคุณทุกๆท่านที่มาเยี่ยมชมครับ"
0 ความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น