วันนี้….ฉันทำได้เพียงแค่ ถอยหลังออกมายืนดูเธอ อยู่ห่าง ๆ อีกครั้ง ซึ่งฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ตั้งแต่เรารู้จักกันมา บางครั้ง….เหมือนฉันเป็นคนสำคัญแต่บางที..ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย แม่แต่เศษผงที่ปลิวผ่านสายตาเธอ
ฉัน….ยังคงเป็นคนที่เดินหรือบางทีก็วิ่งจนล้มลุกคลุกคลานตามเธอเรื่อยมา เธอ….ก็ยังเป็นคนที่มีกำแพงความเป็นส่วนตัวของเธอ ที่ทั้งสูงและแน่นหนา บางครั้ง….เหมือนฉันเดินผ่านกำแพงนั้นไปได้อย่างง่ายดาย บางครั้ง….ก็เหมือนกำแพงนั้นก่อตัวขึ้นใหม่ ทั้งสูงทั้งแน่นหนาจนฉันท้อใจ
แต่ทุกครั้ง ที่ฉันเริ่มถอดใจ….เธอ…ก็เริ่มมองเห็นฉันอีกครั้ง บางที มันก็เหนื่อย….กับการที่ต้องพยายามทำให้เธอรู้ว่า …ฉันยังมีตัวตนอยู่นะ…สนใจฉันหน่อยซิ แต่….ระหว่างทางที่เธอเดินไป…เธอได้เพื่อนร่วมทางใหม่ๆ ที่ถูกใจฉัน….ก็จะหลุดออกมาอยู่นอกกำแพงของเธออีกครั้ง
จนวันนี้…..ฉัน….จะยังเป็น…ฉัน …ที่ยังคงเดินตามเธอเพียงแต่…ฉันจะไม่พยายาม วิ่งตามเธอ จนล้มลุกคลุกคลานแล้วหล่ะ…มันเหนื่อยเกินไป….ฉัน….จะเดินทอดน่อง กินลมชมวิวไปเรื่อยๆ มันคงทำให้ฉันไม่เหนื่อย…และ…เธอ ก็จะได้ไม่ต้องก่อกำแพงขึ้นมาอีก….และ….ทุกครั้งที่เธอหันมาฉัน…..ก็ยังคงยิ้ม และ โบกมือให้เธอได้อย่างสุขใจ ถึงแม้ว่า…….จริง ๆ แล้ว…….ฉัน….อยากเดินไปพร้อม ๆ กับเธอมากกว่า….ก็ตาม!!
"ชอบก็อย่าลืมติดตามอัพเดทเว็บไซต์เรานะครับ"
"เพื่อให้เครดิตและกำลังใจในการนำเสนอผลงานกับเจ้าของเว็บไซต์"
"ก็ช่วยกันแชร์เย่อะๆนะครับหรือคลิกป้ายโฆษณาสักนิดเว็บไซต์เราอยู่ได้ก็เพราะสิ่งนี้ครับ"
"ขอขอบคุณทุกๆท่านที่มาเยี่ยมชมครับ"
0 ความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น